Σήμερα αποδίδουμε τιμή στη γενιά του Πολυτεχνείου, σε όλους εκείνους που «έπεσαν», φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν για να υπερασπιστούν «το ψωμί, την παιδεία και την ελευθερία μας». Ο αγώνας του φοιτητικού κινήματος αποτελεί, αδιαμφισβήτητα, μια από τις κρισιμότερες στιγμές της αντίστασης κατά της δικτατορίας, που γκρέμισε τα σαθρά θεμέλιά της. Με μπροστάρη τη νεολαία, το Πολυτεχνείο έγινε η καρδιά της λαϊκής αντίστασης, εκφράζοντας μια μαζική επιθυμία που σιγόκαιγε.
Η σημερινή ημέρα, όμως, δεν αποτελεί μια απλή επέτειο, αλλά είναι διαχρονικό σύμβολο ελπίδας. Μας εμπνέει εμπιστοσύνη πως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ακόμη κι αν φαίνεται αδιανόητο, ακόμη κι αν ο αγώνας φαίνεται άνισος. Από μας εξαρτάται πως θα περάσουμε το μήνυμα στους νέους μας και στις επόμενες γενιές, διότι η Δημοκρατία, η Ελευθερία και η Κοινωνική Δικαιοσύνη δεν είναι αυτονόητες αλλά χρειάζονται πολλή δουλειά για να κρατούν την ισορροπία τους και να μην κινδυνεύουν από τις σύγχρονες προκλήσεις και απειλές.
Κλείνω με τους στίχους από τη «Ρωμιοσύνη» του Γιάννη Ρίτσου
για τα παιδιά που αγωνίστηκαν για τα ιδανικά τους,
για τα παιδιά που θυσίασαν το δικό τους μέλλον για να διασφαλίσουν ένα πιο δίκαιο και ανθρώπινο αύριο στις επόμενες γενιές,
για τον καθένα ξεχωριστά που σήμερα καλείται να προστατεύσει τα κεκτημένα του.
«Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ᾿ τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.»